Hayatın -e olmayan hali...

Hayat...

Kişinin kendisi için doğumla başlayıp ölümle yeniden başlayan.
Yakınları için doğumun sevinciyle başlayıp ölümün hüznüyle biten hayat.
Bu iki nokta arasında yaşananlar ve yaşattıklarımız. Bunlarda yanımıza kar kalanlar.
Doğumla başlayan hayatta yapılanlar, sevinçler, hüzünler, mutluluklar, acılar; kişinin ölümle başlayan yeni hayatına geçişiyle yakınlarına bıraktığı hatıralar oluveriyor bir anda..
Hatıralarınızda ne kadar çok mutluluk, sevinç, iyilik varsa ölümün getirdiği hüzün, yanında tatlı bir tebessüm de bırakabiliyor yaşlı gözlerinizle ıslanan yüzünüze...


Burda daha önce paylaşmıştım babamın rahatsız olduğunu. Ani rahatsız, ameliyat, ameliyat sonrası yaşadığımız ilk kaybetme korkusu; sonrasında iyiye gidişle başlayan sevinçler, umutlar, arayışlar, tedaviler..

Ancak sizin kontrolünüzdekiler bunlar, bir de bilinmeyen ve kontrol edemeyeceğimiz şeyler var.

İşte o noktaya gelindiğinde duruyor zaman; çünkü hiç kimse hiç birşey yapamıyor...
Hani dedim ya ilk kaybetme korkusu diye..
Böyle ani yaklaşıp uzaklaşınca ölüm, insan hem alışıyor hem de alıştırıyor kendini de sevdiklerini de.
Her durumu düşünerek, neler yapmamız gerektiğini söyleyerek birbirimize kenetlenmemizi sağlayıp her duruma hazırladın sen de bizi...
 
Çok sevgili babamı yeni yaşamına uğurladık, bizden ayrıldığı için hüzünlü yaşlarla..

Ama bize bıraktıklarının yaşattıklarının verdiği gurur, onur, minnettarlık ve andıkça yaşadığımız ıslak tatlı tebessümlerle...




Mekanın cennet olsun babacığım, nur içinde yat...

Gitti gelmez bahar yeli; 

Şarkılar yarıda kaldı.
Bütün bahçeler kilitli;   
Anahtar Tanrıda kaldı.

Geldi çattı en son ölmek.

Ne bir yemiş, ne bir çiçek;
Yanıyor güneşte petek; 

Bütün bal arıda kaldı.

                                  Cahit Sıtkı TARANCI